Ο σεβασμός ως αξία

    Σε μια πρόσφατη έρευνα πραγματοποιημένη από το World Values Survey με θέμα τη σημασία που δίνουν οι γονείς στη μετάδοση στα παιδιά τους της αξίας του σεβασμού και της ανεκτικότητας, η Ελλάδα κατατάχθηκε τελευταία ανάμεσα σε 69 χώρες. Με άλλα λόγια, η ελληνική οικογένεια δεν θεωρεί σημαντικό να κοινωνικοποιεί τους νέους με βάση τις παραπάνω αξίες.

Καθόλου τυχαία νομίζω, χαμηλά μαζί με την Ελλάδα βρίσκονται χώρες όπως η Ουγκάντα, η Αλγερία και το Πακιστάν, ενώ οι πέντε πρώτες χώρες στη σχετική λίστα ήταν η Σουηδία, η Ολλανδία, η Δανία, η Γαλλία και η Ισλανδία. Το αποτέλεσμα της έρευνας δεν πρέπει να μας εκπλήσσει καθώς με μια προσεκτικότερη ματιά θα αντιληφθούμε πως εδώ βρίσκεται η ρίζα πολλών δεινών μας ως κοινωνία.

Ο σεβασμός και η ανεκτικότητα είναι συμπληρωματικές αλλά διαφορετικής προέλευσης αξίες. Ο σεβασμός έχει να κάνει με την αντιμετώπιση του άλλου στη βάση κυρίως μιας ιδιότητας ή ενός ρόλου και απορρέει από καθιερωμένους κανόνες κοινωνικής διαβίωσης: για παράδειγμα, σεβόμαστε τους δασκάλους μας, τους γονείς μας ή τους ηλικιωμένους, τους γείτονες ή τους προϊσταμένους μας. Από την άλλη, ανεκτικότητα σημαίνει προθυμία να επιτρέπουμε στους ανθρώπους να σκέφτονται, να εκφράζονται και να δρουν ακόμη και με τρόπους οι οποίοι δεν μας βρίσκουν σύμφωνους.

Χρόνια Πολλά!!!!

 

Χρόνια Πολλά και φωτισμένα…

Και μη ξεχνάς, πως η μεγαλύτερη θρησκεία όλων είναι:

Η ΑΓΑΠΗ!!!

Τι θα πει ευτυχία; Να ζεις όλες τις δυστυχίες. Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια

ΔΥΟ ΦΩΝΕΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΠΑΛΕΥΟΥΝ. O νους: «Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο;». Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων χρέος μας ν’ αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου. Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, ας την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει: «Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν’ αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!»

ΔΕ ΖΥΓΙΑΖΩ, ΔΕ ΜΕΤΡΩ, ΔΕ ΒΟΛΕΥΟΜΑΙ! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι. Ρωτώ, ξαναρωτώ χτυπώντας το χάος: Ποιος μας φυτεύει στη γης ετούτη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια; Ποιος μας ξεριζώνει από τη γης ετούτη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια;

ΝΑΙ, ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ, δεν είναι ο άνθρωπος. Έζησε χωρίς αυτά, θα ζήσει χωρίς αυτά. Είναι σπίθες εφήμερες της βίαιης περιστροφής της.

ΑΣ ΕΝΩΘΟΥΜΕ, ΑΣ ΠΙΑΣΤΟΥΜΕ ΣΦΙΧΤΑ, ΑΣ ΣΜΙΞΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ, ΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ, όσο βαστάει ακόμα η θερμοκρασία τούτη της Γης, όσο δεν έρχουνται σεισμοί, κατακλυσμοί, πάγοι, κομήτες να μας εξαφανίσουν, ας δημιουργήσουμε έναν εγκέφαλο και μιαν καρδιά στη Γης, ας δώσουμε ένα νόημα ανθρώπινο στον υπερανθρώπινον αγώνα!

Ν’ ΑΓΑΠΑΣ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω. Ν’ αγαπάς τον καθένα ανάλογα με τη συνεισφορά του στον αγώνα. Μη ζητάς φίλους. Να ζητάς συντρόφους!

ΝΑ ‘ΣΑΙ ΑΝΗΣΥΧΟΣ, ΑΦΧΑΡΙΣΤΗΤΟΣ, ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΣ ΠΑΝΤΑ. Όταν μια συνήθεια καταντήσει βολική, να τη συντρίβεις. Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η ευχαρίστηση.

ΠΟΥ ΠΑΜΕ; ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ; Προς τι όλη τούτη η μάχη; Σώπα! Οι πολεμιστές ποτέ δε ρωτούνε!

ΣΚΥΒΩ ΚΙ ΑΦΟΥΓΚΡΑΖΟΜΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΤΟΥΤΗ ΚΡΑΥΓΗ ΣΤΑ ΣΩΘΙΚΑ ΜΟΥ. Αρχίζω και μαντεύω το πρόσωπο του Αρχηγού, ξεκαθαρίζω τη φωνή του, δέχουμαι με χαρά και με τρόμο τις σκληρές εντολές του.

Η ΚΡΑΥΓΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΣΟΥ. Δε μιλάς εσύ, μιλούν αρίφνητοι πρόγονοι με το στόμα σου.

ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ. ΑΟΡΑΤΑ ΜΥΡΙΑΔΕΣ ΧΕΡΙΑ ΚΡΑΤΟΥΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ και τα σαλεύουν. Όταν θυμώνεις, ένας προπάππος αφρίζει στο στόμα σου• όταν αγαπάς, ένας πρόγονος σπηλιώτης μουγκαλιέται• όταν κοιμάσαι, ανοίγουν οι τάφοι μέσα στη μνήμη και γιομώνει βουρκόλακες η κεφαλή σου.

ΜΑ ΕΣΥ ΝΑ ΞΕΔΙΑΛΕΓΕΙΣ. Ποιος πρόγονος να γκρεμιστεί πίσω στα τάρταρα του αίματού σου και ποιος ν’ ανηφορίσει πάλι στο φως και στο χώμα. Κάθε σου πράξη αντιχτυπάει σε χιλιάδες μοίρες. Όπως περπατάς, ανοίγεις, δημιουργός την κοίτη όπου θα μπει και θα οδέψει ο ποταμός των απόγονων.

ΌΤΑΝ ΦΟΒΑΣΑΙ, Ο ΦΟΒΟΣ ΔΙΑΚΛΑΔΩΝΕΤΑΙ ΣΕ ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΕΣ ΓΕΝΕΕΣ και εξευτελίζεις αναρίθμητες ψυχές μπροστά και πίσω σου. Όταν υψώνεσαι σε μια γενναία πράξη, η ράτσα σου αλάκερη υψώνεται και αντρειεύει.

ΚΟΙΤΑΞΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΛΥΠΗΣΟΥ ΤΟΥΣ. Κοίταξε τον εαυτό σου ανάμεσα στους ανθρώπους, λυπήσου τον. Μέσα στο θαμπό σούρουπο της ζωής αγγίζουμε ο ένας τον άλλον, ψαχνόμαστε, ρωτούμε, αφουκραζόμαστε, φωνάζουμε βοήθεια!

ΤΡΕΧΟΥΜΕ. ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΩΣ ΤΡΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ μα δεν μπορούμε να σταματήσουμε. Τρέχουμε. Μια λαμπάδα κρατούμε και τρέχουμε. Το πρόσωπό μας, μια στιγμή, φωτίζεται. Μα βιαστικά παραδίνουμε τη λαμπάδα στο γιο μας κι ευτύς σβήνουμε, κατεβαίνουμε στον Άδη.

Η ΚΑΡΔΙΑ ΣΜΙΓΕΙ Ο,ΤΙ Ο ΝΟΥΣ ΧΩΡΙΖΕΙ, ξεπερνάει την παλαίστρα της ανάγκης και μετουσιώνει το πάλεμα σε αγάπη.

ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΕΥΤΥΧΙΑ; Να ζεις όλες τις δυστυχίες. Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη, Ασκητική, εκδόσεις Καζαντζάκη. [Πηγή: http://www.doctv.gr]

Η δύναμη της φροντίδας

Λένε πως ο ηλικιωμένος ωρολογοποιός γύρισε στο χωριό μετά από απουσία δύο χρόνων.

Μέσα σ’ ένα βράδυ, ο πάγκος του μαγαζιού του γέμισε με όλα τα ρολόγια του χωριού που είχαν κάποια στιγμή σταματήσει κι έμεναν να τον περιμένουν στα συρτάρια των κατόχων τους.

Ο ρολογάς τα κοίταξε ένα ένα, εξάρτημα το εξάρτημα, γρανάζι το γρανάζι.

Ωστόσο, μονάχα ένα ρολόι επιδεχόταν διόρθωση: εκείνο που ανήκε στον γέρο δάσκαλο του δημοτικού σχολείου∙ όλα τα άλλα, ήταν πια άχρηστα.

Ο δάσκαλος είχε κληρονομήσει το ρολόι από τον πατέρα του, και ίσως γι’ αυτό έζησε μια πολύ θλιβερή στιγμή την ώρα που σταμάτησε. Όμως, αντί να το αφήσει ξεχασμένο στο κομοδίνο, ο δάσκαλος το έπαιρνε κάθε βράδυ στα χέρια του, το ζέσταινε στις παλάμες του, το γυάλιζε, έδινε μισή στροφή στο κουρδιστήρι του και το κουνούσε ελπίζοντας ότι θα ξαναρχίσει να δουλεύει.

Το ρολόι έμοιαζε να θέλει να ευχαριστήσει τον κύριό του, και για μερικά λεπτά του χάριζε το γνώριμο τικ-τακ του μηχανισμού του. Αμέσως μετά, όμως, σταματούσε και πάλι.

Αυτή η μικρή τελετουργία, αυτή η ενασχόληση, αυτή η τρυφερή φροντίδα, αυτό το άθροισμα κινήτρου κι επιμονής, είχαν καταφέρει τελικά να σώσουν το ρολόι του δασκάλου από την οξείδωση και τον θάνατο.

 

πηγη: enallaktikidrasi.com

Αν ήταν παιδί μου

Μια απεργία πείνας και τα αιτήματά της προσεγγίζονται και αντιμετωπίζονται με τρεις τρόπους και μέσα από τρεις δρόμους. Ας προσπαθήσουμε να τους δούμε έναν-έναν.

1. Ο νομικός. Δεν είναι ο καταλληλότερος. Όσοι -και από τις δύο πλευρές- επικαλούνται τους νόμους και τη νομιμότητα οδηγούν συνειδητά την υπόθεση σε αδιέξοδο. Και αυτό είναι που πρέπει να αποφευχθεί. Για παράδειγμα, ο Νίκος Ρωμανός και οι άλλοι που προστέθηκαν, αλλά και οι πολλοί υποστηρικτές τους, λένε ότι η χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών είναι «νόμιμο δικαίωμα». Αυτή η άποψη στηρίζεται στη μισή αλήθεια.

Νόμιμο ήταν και το δικαίωμα του Χριστόδουλου Ξηρού να παίρνει άδειες. Ώσπου μια μέρα ο «αγωνιστής» αυτός την κοπάνησε, παραβιάζοντας τη νομιμότητα, με αποτέλεσμα σήμερα να την πληρώνουν οι άλλοι κρατούμενοι (ο σύντροφός του στη 17Ν Κωστάρης, ο Ρωμανός κ,α). Και όποιος πει ότι οι υποθέσεις δεν πρέπει να συσχετίζονται απλώς υποκρίνεται. Για παράδειγμα, αν ο ελεύθερος σήμερα Ξηρός βάλει κάπου μια βόμβα και σκοτωθεί ένας ή περισσότεροι άνθρωποι, τι πρέπει να πάθουν όσοι του έδιναν άδεια να βγαίνει από τη φυλακή; Ο υπουργός δεν θα πάθει τίποτα, αλλά όσοι υπέγραψαν την άδεια;

Κάπως έτσι τίθεται το πρόβλημα και με τους σημερινούς απεργούς πείνας. Ποιος θα πάρει την ευθύνη να υπογράψει την άδεια, γνωρίζοντας τι ευθύνη αναλαμβάνει; Τα περί «νομιμότητας», λοιπόν, είναι λόγια του αέρα. Ο καθένας τη διαβάζει όπως νομίζει. Άλλωστε, ακόμα κι ένας υπουργός (Λοβέρδος) την επικαλέστηκε, για να ζητήσει να επιτραπεί στον Ρωμανό να φοιτήσει στη Σχολή του. Ανέξοδη υποκρισία.

2. Ο ιδεολογικός. Ένας αναρχικός ή αντιεξουσιαστής δεν επικαλείται τη νομιμότητα όπου τον βολεύει. Άλλωστε, αυτή η νομιμότητα εκπορεύεται από το κράτος, που εκείνος το θεωρεί διώκτη του και θέλει να το καταστρέψει. Το δηλώνει ρητά. Άρα, ένα τέτοιο κράτος γιατί να συγκινηθεί απέναντι σε ένα αίτημα, που μόνο μπελάδες μπορεί να του δημιουργήσει; Και ο ιδεολογικός τρόπος αντιμετώπισης του θέματος δεν βοηθάει. Σε αδιέξοδο οδηγεί.

3. Ο δρόμος της λογικής. Είναι ο μόνος που μπορεί να φέρει αποτέλεσμα. Ο Ρωμανός και οι συγκατηγορούμενοί του είναι πολύ νέοι για να παίζουν την υγεία και τη ζωή τους κορώνα-γράμματα. Το αίτημά τους πήρε μεγάλη δημοσιότητα και υποστήριξη. Σήμερα υπάρχει μεγάλη δυσκολία να γίνει αποδεκτό λόγω κακής συγκυρίας. Αύριο, όμως (και αυτό σημαίνει σε μερικές εβδομάδες ή μήνες), αυτή η συγκυρία μπορεί να είναι διαφορετική. Μπορεί να επικρατήσουν ωριμότερες σκέψεις στην κρατική εξουσία. Μεγαλύτερο κομμάτι του νομικού κόσμου μπορεί να δει το αίτημα με περισσότερη ευμένεια και να το υποστηρίξει.

Όμως, όλα αυτά δεν θα έχουν καμιά πιθανότητα να συμβούν, αν οι απεργοί πείνας πάθουν ανεπανόρθωτη βλάβη στην υγεία τους ή -το χειρότερο- κάποιος πεθάνει. Αυτό δεν πρέπει να συμβεί. Δεν αξίζει να συμβεί. Το πείσμα και η ιδεολογική ακαμψία δεν πρέπει να τεθούν πάνω από την ανθρώπινη ζωή. Ο Ρωμανός και οι λοιποί απεργοί πείνας είναι πολύ νέοι. Έχουν όλοι τη ζωή μπροστά τους. Σε λίγα χρόνια μπορεί να αναθεωρήσουν κάποια πράγματα. Συνήθως έτσι γίνεται. Υπάρχουν ακόμα εν ζωή πολύ μεγαλύτεροι αγωνιστές από αυτούς και σε πολύ δυσκολότερες εποχές και συνθήκες. Στην πορεία είδαν και άλλα πράγματα. Δεν πρέπει να συμβεί κάτι ανεπανόρθωτο. Για να μπορούν να υποστηρίξουν ξανά και ξανά το αίτημά τους. Με άλλη απεργία πείνας ή με άλλα μέσα. Και υπάρχουν πολλά.

Δεν γνωρίζω την κατάσταση της υγείας του. Όμως, αν υπάρχει κίνδυνος, πρέπει να σταματήσει την απεργία. Αυτό δεν συνιστά υποχώρηση. Λέγεται προστασία της ανθρώπινης ζωής. Το μήνυμα εστάλη. Η εμμονή σε ένα πείσμα, που μπορεί να αποβεί μοιραία, δεν είναι ούτε επαναστατική ούτε υπεύθυνη στάση.

Μπορεί να φαίνεται ουμανιστική φλυαρία, αλλά έτσι το βλέπω. Νομίζω ότι οι δικοί του άνθρωποι, οι γιατροί που τον παρακολουθούν και οι δικηγόροι αξίζει να προσπαθήσουν να τον(τους) πείσουν ότι πρέπει η απεργία να τερματιστεί.

Όσοι θέλουν να βοηθήσουν νομίζω ότι προς αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να κινηθούν. Με πρώτιστο μέλημα την προστασία της ανθρώπινης ζωής.

Αν το παιδί μου βρισκόταν σε παρόμοια θέση, ως έσχατο επιχείρημα θα του έλεγα: Σταμάτα. Γιατί, αν πεθάνεις, δεν θα μπορέσεις ποτέ να κάνεις αυτό που θέλεις, να αλλάξεις ή να καταστρέψεις τον κόσμο, κράτος, το σύστημα κτλ. Οι ζωντανοί μάχονται, οι νεκροί αναπαύονται.

Και το ρεπορτάζ
Το μεσημέρι της Τρίτης, οι γονείς των απεργών πείνας Ρωμανού και Μιχαηλίδη -και των Μπουρζούκου και Πολίτη που τους συμπαρίστανται- έδωσαν συνέντευξη Τύπου στο Θέατρο «Εμπρός», στο οποίο μάλιστα βρέθηκε και πλήθος κόσμου σε ένδειξη συμπαράστασης. Σε ένδειξη συμπαράστασης στον Νίκο Ρωμανο, τον λόγο πήρε πρώτη η μητέρα του Μπουρζούκου, η οποία είναι η γιατρός των απεργών πεινάς. «Μιλάω ως μάνα και γιατρός», είπε χαρακτηριστικά και σημείωσε ότι ο Ρωμανός είναι η «ενσάρκωση της αντίστασης», αλλά και πως το Κράτος πρέπει να σεβαστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Την ίδια ώρα, ο πατέρας του Νίκου Ρωμανού δήλωσε πως είναι περήφανος για τον γιο του και ότι ο υπουργός Δικαιοσύνης και η κυβέρνηση θα είναι υπεύθυνοι για ό,τι συμβεί στον Νίκο, ενώ ο πατέρας του Μιχαηλίδη είπε: «Το παιδί μου έλεγε ότι η εξουσία τιμωρεί και δεν το πίστευα τότε. Δεν ήξερα. Τώρα ξέρω τη δήλωσή του».

Πηγη:   protagon.gr

Να είσαι πολύ μακριά

Μια χρήσιμη συμβουλή. “Να είσαι πολύ μακριά”

Δεν θα πρέπει ποτέ να είσαι για πολύ εδώ. Να είσαι πολύ μακριά, έτσι ώστε να μην μπορούν να σε βρουν, να μην μπορούν να σε «πλησιάσουν» για να σε βάλουν στα δικά τους καλούπια, για να σε πλάσουν όπως θέλουν.

Να είσαι τόσο μακριά όσο και τα βουνά, όσο ο αμόλυντος αέρας.

Να είσαι τόσο μακριά ώστε να μην έχεις ούτε γονείς ούτε σχέσεις ούτε οικογένεια ούτε χώρα.

Να είσαι τόσο μακριά ώστε ούτε εσύ να ξέρεις που είσαι. Μην τους αφήσεις να σε βρουν.

Μην έρχεσαι σε πάρα πολύ κοντινή επαφή μαζί τους.

Μένε πολύ μακριά, εκεί όπου ούτε κι εσύ να μην μπορείς να σε βρεις.

Κράτα μια απόσταση που να μην μπορεί κανένας να τη διασχίσει.

Εχε πάντα ανοιχτό ένα «πέρασμα» που να μην μπορεί κανείς να έρθει σε σένα απ’ αυτό. Μην κλείσεις την πόρτα γιατί δεν υπάρχει πόρτα, μόνο ένα ανοιχτό, ατελείωτο πέρασμα.

Αν κλείσεις οποιαδήποτε πόρτα, εκείνοι θα είναι πολύ κοντά σε σένα, και τότε είσαι χαμένος.

Μένε πολύ μακριά, εκεί όπου δεν μπορεί να σε φτάσει η αναπνοή τους, γιατί η αναπνοή τους ταξιδεύει πολύ μακριά και πολύ βαθιά.

Μη μολύνεσαι απ’ αυτούς, από τα λόγια τους, από τις χειρονομίες τους, από τις φοβερές γνώσεις τους.

Έχουν φοβερές γνώσεις, αλλά να βρίσκεσαι μακριά τους, εκεί όπου ούτε εσύ θα μπορείς να σε βρεις. Γιατί σε περιμένουν στην άλλη γωνία, μέσα σε κάθε σπίτι, για να σε βάλουν στα δικά τους καλούπια, για να σε πλάσουν όπως θέλουν, για να σε κάνουν κομμάτια κι ύστερα να σε συναρμολογήσουν πάλι σύμφωνα με τη δική τους εικόνα.

Οι θεοί τους -οι μικροί και οι μεγάλοι- είναι «…κατ’ εικόνα και ομοίωσή τους» σκαλισμένοι από το νου ή από τα χέρια τους.

Σε περιμένουν, ο άνθρωπος της εκκλησίας και ο κομμουνιστής, ο πιστός και ο άπιστος, γιατί και οι δύο είναι το ίδιο, νομίζουν ότι είναι διαφορετικοί, αλλά δεν είναι γιατί και οι δύο θα σου κάνουν πλύση εγκεφάλου μέχρι να γίνεις ένας απ’ αυτούς, μέχρι να επαναλαμβάνεις τα λόγια τους, μέχρι να λατρέψεις τους θεούς τους, τους παλιούς και τους καινούριους. Έχουν στρατούς στο όνομα των θεών τους καί των πατρίδων τους και είναι ειδικοί στο να σκοτώνουν.

Μένε μακριά, γιατί σε περιμένουν ο εκπαιδευτικός και ο επιχειρηματίας. Ο ένας σε εκπαιδεύει για τον άλλο, για να προσαρμοστείς στις απαιτήσεις της κοινωνίας τους, που είναι κάτι θανατερό.

Έχουν κατασκευάσει αυτό το πράγμα που το ονομάζουν «κοινωνία και οικογένεια». Αυτά τα δύο είναι οι αληθινοί θεοί τους, το δίχτυ όπου θα μπλεχτείς. Θα σε κάνουν επιστήμονα, μηχανικό ή ειδικό σε κάτι, σχεδόν στα πάντα, από τη μαγειρική και την αρχιτεκτονική έως τη φιλοσοφία.

Μένε πολύ μακριά γιατί σε περιμένουν ο πολιτικός κι ο μεταρρυθμιστής. Ο ένας σε στέλνει να φωνάζεις στο πεζοδρόμιο και ο άλλος μετά σε «μεταρρυθμίζει» και θα χαθείς στην ερημιά των λόγων τους που μ’ αυτούς ακριβώς σ’ εξαπατούνε.

Μείνε μακριά γιατί σε περιμένουν και οι ειδικοί σε θέματα του θεού και εκείνοι που ρίχνουν βόμβες, οι πρώτοι πρώτα θα σε πείσουν να ρίχνεις βόμβες και οι άλλοι θα σε μάθουν πώς να το κάνεις. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να βρεις το θεό, όπως επίσης υπάρχουν και πάρα πολλοί τρόποι να σκοτώνεις.

Αλλά εκτός από όλους αυτούς που σε περιμένουν, υπάρχουν και ορδές άλλων που είναι έτοιμοι να σου πουν τι να κάνεις και τι να μην κάνεις.

Μείνε μακριά από όλους τους, τόσο μακριά που να μην μπορεί κανείς να σε βρει, ούτε εσύ ο ίδιος.

Θα σου αρέσει και σένα να παίζεις με όλους αυτούς που σε περιμένουν, αλλά το παιχνίδι γίνεται κάποια στιγμή τόσο πολύπλοκο και διασκεδαστικό που θα χαθείς μέσα σ’ αυτό. Δεν θα πρέπει να μένεις για πάρα πολύ εδώ.

Να είσαι τόσο μακριά, που ακόμη κι εσύ να μην μπορείς να σε βρεις.

Jiddu Krishnamurti «Η αναζήτηση της αλήθειας»

Που πάει η αγάπη όταν τελειώνει;

Πού πάει αγάπη όταν χάνεται; Κρύβεται σε μια γωνιά και κλαίει; Μπαίνει μέσα σε ένα σκοτεινό ντουλάπι και κουλουριάζεται;

Όχι. Στην δική μου ιστορία, όταν η αγάπη χάνεται, τελειώνει, πάει σε ένα μέρος ηλιόλουστο και λαμπερό και κάνει party! Χορεύει mambo και πίνει Sangria. Μαζεύει τις βαλίτσες της και τις γεμίζει με αναμνήσεις, στιγμές και σχολαστικά φυλαγμένα λόγια και αρχίζει το ταξίδι της για ένα μέρος τόσο μαγικό όσο και η χώρα του Ποτέ – Ποτέ.

Δεν ξέρω πώς θα μπορούσε να λέγεται αυτό το μέρος, ξέρω όμως πως μυρίζει γιασεμί και γαρδένια και τα βράδια γεμίζει με κεριά βανίλια τον περίγυρο.

Κι η αίσθηση που έχει η αγάπη όταν φεύγει; Σαν να χώνεσαι μέσα σε χλιαρό νερό. Ούτε κρύο για να ξυπνήσει όλες τις αισθήσεις σου, ούτε ζεστό για να σε πνίξει. Είναι η αίσθηση του χλιαρού που σου ξυπνάει μέσα σου την ηρεμία και την οικειότητα.

Γιατί αυτό συμβαίνει όταν η αγάπη τελειώνει. Σου μένει η οικειότητα, η ηρεμία, το νοιάξιμο, το ενδιαφέρον. Κι αυτό είναι το τέλος της διαδρομής.

Για να φτάσεις σε αυτό το τέλος, υπάρχουν δρόμοι που θα τους περπατήσεις και θα ματώσεις. Θα τους περπατήσεις χωρίς να ξέρεις αν θα είναι στρωμένοι με άσφαλτο ή θα είναι ξεχασμένα κακοτράχαλα δρομάκια γεμάτα χαλίκια.

Κι όσο περπατάς προς το τέλος, υπάρχει πάντα ένα χαλικάκι που θα μπει μέσα στο παπούτσι σου και θα σε πονάει. Είναι σαν τις αναμνήσεις, όταν προσπαθείς να κρατήσεις μια αγάπη ζωντανή. Δεν μπορείς. Όταν εξαντληθεί η αγάπη δεν ξαναγεμίζει. Δεν είναι έρωτας να ξαναγεννηθεί. Η αγάπη μοιράζεται, σκορπιέται κι αν είναι αρκετή, λιγοστεύει μα δεν τελειώνει.

Αν όμως σε κάποια σημεία της διαδρομής σκορπίστηκε παραπάνω, αν δόθηκε απλόχερα χωρίς να κοιτάξεις ποτέ το «αποθεματικό», τότε υπάρχει περίπτωση και να τελειώσει.

Μην με κοιτάς με αυτά τα μάτια τα θυμωμένα. Προτιμώ ένα τέλος από μια συμβιβασμένη ψευδαίσθηση.

Δεν μπορώ να μείνω επειδή σε νοιάζομαι. Δεν μπορώ να μείνω επειδή σε αγάπησα για πολύ ή για λίγο, δεν έχει σημασία. Δεν πρέπει να μείνω επειδή δε φτάσαμε μαζί στην γραμμή του τερματισμού.

Ένα από τα πολλά σημάδια μιας αγάπης είναι να περπατάς πλάι πλάι. Ούτε να τρέχω εγώ, ούτε να με περιμένεις εσύ. Η αγάπη οφείλει να βιώνεται αβίαστα, ήρεμα, χαλαρά. Η αγάπη δεν μπορεί να νικιέται ποτέ κι από τίποτα. Ούτε από την καθημερινότητα, ούτε από την ρουτίνα. Ούτε από προβλήματα ούτε από χαμένες μάχες. Η αγάπη από μόνη της είναι ένας κερδισμένος πόλεμος. Κι αν σου τελείωσε, δεν πειράζει. Μην ντροπιάζεις την αγάπη με ενοχές. Δεν της πρέπουν.

Η αγάπη είναι περήφανη, ασυμβίβαστη, αγέρωχη. Δεν έχει μέσα της την τρέλα του έρωτα. Δεν έχει μέσα της πείσμα και εγώ. Η αγάπη από μόνη της, κουβαλάει βαθιά αξιοπρέπεια. Δεν πέφτει στα πατώματα, δεν εκδικείται, δεν διεκδικεί. Είναι μια αρχόντισσα, που δεν υποτάσσεται και δεν γονατίζει.

Αυτή είναι η αγάπη. Κι όσο κι αν με αγαπάς. Κι όσο κι αν στεκόμαστε απόψε απέναντι ο ένας από τον άλλο και το βλέμμα σου ακόμα δεν έχει μαλακώσει. Κι όσο κι αν εκείνο το πετραδάκι μου έχει ματώσει το πόδι, προτιμώ να φύγω όρθια έστω και κουτσαίνοντας παρά να συμβιβάσω την αγάπη που μοιραστήκαμε.

Κι εσύ, όταν ο καιρός περάσει και καταλάβεις, θα μπορέσεις να στείλεις και την δικιά σου αγάπη στο μέρος χωρίς όνομα. Θα την περιμένουν πολλά «χαμένα» αισθήματα να χορέψουν, να πιουν, να θυμηθούν και να γελάσουν. Γιατί η αγάπη φιλαράκο, υπάρχει μόνο όταν συνυπάρχει. Αλλιώς φτιάχνει βαλίτσες και αποχωρεί!

Πηγή: pillowfights.gr

Ιδιότροπος γέρος…

Όταν ένας γέρος άντρας πέθανε στη γηριατρική πτέρυγα ενός γηροκομείου σε μια πόλη της Αυστραλίας, θεωρήθηκε πως δεν είχε αφήσει τίποτα αξίας. Αργότερα, όταν οι νοσοκόμες έψαχναν ανάμεσα στα λιγοστά υπάρχοντά του, βρήκαν αυτό το ποίημα. Η ποιότητά του και το περιεχόμενό του εντυπωσίασαν τόσο πολύ το προσωπικό, που φτιάχτηκαν αντίγραφα του και μοιράστηκε σε κάθε νοσοκόμα του νοσοκομείου.
Μια νοσοκόμα πήρε το δικό της αντίγραφο στη Μελβούρνη. Η μοναδική κληρονομία του γέρου άντρα στους μεταγενέστερους έχει εμφανιστεί από τότε σε χριστουγεννιάτικες εκδόσεις περιοδικών σε όλη τη χώρα και περιοδικά Ψυχικής Υγείας. Έχει επίσης γίνει μια παρουσίαση διαφανειών βασισμένη σε αυτό το απλό, αλλά εύγλωττο, ποίημα.
Και αυτός ο γέρος άντρας, χωρίς τίποτα να έχει μείνει να δώσει στον κόσμο, είναι τώρα ο συγγραφέας αυτού του «ανώνυμου» ποιήματος που τριγυρίζει σε ολόκληρο το διαδίκτυο.
Τι βλέπετε νοσοκόμες; …….. Τι βλέπετε;
Τι σκέφτεστε …….. όταν με κοιτάτε;
Ένας ιδιότροπος γέρος, …….. όχι πολύ σοφός,
Αβέβαιος από συνήθεια …….. με μακρινή ματιά;
Που λερώνεται με το φαγητό του …….. και δεν δίνει καμία απάντηση.
Όταν λέτε με δυνατή φωνή …….. «Εύχομαι να προσπαθούσες!»
Που φαίνεται να μην παίρνει είδηση …….. τα πράγματα που κάνετε.
Και πάντα χάνει …….. μια κάλτσα ή ένα παπούτσι;
Ο οποίος, αντιστεκόμενος ή όχι …….. σας αφήνει να κάνετε όπως επιθυμείτε.
Με το μπάνιο και το τάισμα …….. για να γεμίσετε την μέρα;
Αυτό σκέφτεστε; …….. Αυτό βλέπετε;
Τότε άνοιξε τα μάτια σου νοσοκόμα, δεν κοιτάς εμένα.
Θα σου πω ποιος είμαι …….. καθώς στέκομαι εδώ τόσο ακίνητος.
Καθώς υπακούω στις διαταγές σου …….. καθώς τρώω με τη θέλησή σου.
Είμαι ένα Δεκάχρονο μικρό παιδί …….. με έναν πατέρα και μητέρα,
Αδερφούς και αδερφές …….. που αλληλοαγαπιόμαστε.
Ένα Δεκαεξάχρονο νεαρό αγόρι …….. με φτερά στα πόδια του.
Ονειρευόμενο πως σύντομα τώρα …….. αγάπη θα βρει.
Στα Είκοσι σύντομα γαμπρός …….. η καρδιά μου πετά.
Καθώς θυμάμαι τους όρκους …….. που υποσχέθηκα πως θα κρατήσω.
Στα Εικοσιπέντε τώρα …….. έχω δικό μου μικρό.
Που χρειάζεται την καθοδήγησή μου …….. και ένα ασφαλές χαρούμενο σπιτικό.
Τριαντάχρονος άντρας …….. το μικρό μου έχει πια γρήγορα μεγαλώσει.
Δεμένοι μαζί …….. με δεσμούς που θα κρατήσουν.
Στα Σαράντα μου, οι νεαροί γιοί μου …….. έχουν μεγαλώσει και φύγει.
Μα η γυναίκα μου είναι δίπλα μου …….. να σιγουρέψει πως δε θα θρηνώ.
Στα Πενήντα, άλλη μια φορά …….. μωρά παίζουν στα γόνατά μου.
Ξανά, γνωρίζουμε παιδιά …….. η αγαπημένη μου κι εγώ.
Σκοτεινές μέρες με βαραίνουν …….. η σύζυγός μου είναι νεκρή.
Κοιτάζω το μέλλον …….. τρέμω με φόβο.
Γιατί όλα τα μικρά μου …….. ανατρέφουν δικά τους μικρά.
Και σκέφτομαι τα χρόνια …….. και την αγάπη που έχω γνωρίσει.
Είμαι τώρα ένας γέρος άντρας …….. και η φύση είναι σκληρή.
Είναι αστείο να κάνεις τα γηρατειά …….. να μοιάζουν ανόητα.
Το σώμα καταρρέει …….. η χάρη και η δύναμη αποχωρούν.
Τώρα υπάρχει μια πέτρα …….. εκεί όπου είχα καρδιά.
Μα μέσα σε αυτό το παλιό κουφάρι …….. ένας νεαρός άντρας κατοικεί.
Και για άλλη μια φορά …….. η ταλαιπωρημένη μου καρδιά φουσκώνει.
Θυμάμαι τις χαρές …….. θυμάμαι τον πόνο.
Και αγαπώ και ζω …….. τη ζωή ξανά.
Σκέφτομαι τα χρόνια, τόσο λίγα …….. φύγαν τόσο γρήγορα.
Και δέχομαι το σκληρό γεγονός …….. πως τίποτα δε κρατά.
Λοιπόν, ανοίξτε τα μάτια σας, άνθρωποι …….. ανοίξτε και δείτε.
Όχι έναν ιδιότροπο γέρο .
Κοιτάξτε κοντύτερα …….. δείτε …….. ΕΜΕΝΑ!!
Θυμηθείτε αυτό το ποίημα την επόμενη φορά που θα συναντήσετε ένα άτομο μεγαλύτερης ηλικίας το οποίο μπορεί να κάνετε πέρα δίχως να δείτε μέσα του τη νεανική ψυχή. Όλοι μια μέρα θα είμαστε στην ίδια θέση!
Τα καλύτερα και πιο όμορφα πράγματα σε αυτόν τον κόσμο δε μπορούμε να τα δούμε ή να τα αγγίξουμε. Πρέπει να τα αισθανθούμε με την καρδιά!

enallaktikidrasi.com

Σπινόζα: Η δύναμη του καθενός

«ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΧΟΥΝ ΚΟΙΝΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ και οδηγούνται σαν από ένα κοινό πνεύμα, είναι βέβαιο ότι καθένας έχει τόσο λιγότερο δίκαιο όσο δυνατότεροι από αυτόν είναι όλοι μαζί οι υπόλοιποι, πράγμα που σημαίνει ότι δεν έχει στην πραγματικότητα καθόλου δίκαιο φύσει, εκτός από ό,τι του παραχωρεί το κοινό δίκαιο· εξάλλου, είναι υποχρεωμένος να εκτελεί ό,τι τον προστάζει η κοινή συναίνεση όλων, ή ακόμη μπορεί να εξαναγκασθεί σ’ αυτό σύμφωνα με το δίκαιο».

«ΕΞΑΛΛΟΥ, ΚΑΘΩΣ ΣΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ καθένας υπόκειται στο δικό του δίκαιο μόνο για όσο διάστημα μπορεί να προφυλάγεται από την καταπίεση των άλλων και ματαίως ένας μόνος του θα προσπαθούσε να προφυλαχθεί από όλους, προκύπτει ότι το φυσικό ανθρώπινο δίκαιο είναι χωρίς αντίκρισμα, έφοσον καθορίζεται από τη δύναμη καθενός ξεχωριστά: υπάρχει μάλλον στη φαντασία παρά στην πραγματικότητα, αφού τίποτε δεν το κατοχυρώνει με ασφάλεια.

ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΟ ΠΩΣ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ είναι τόσο λιγότερο δυνατός, και συνεπώς έχει τόσο λιγότερο δίκαιο, όσο περισσότερους λόγους έχει να φοβάται. Ας προστεθεί ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να διατηρήσουν τη ζωή τους και να καλλιεργήσουν το πνεύμα τους χωρίς αλληλοβοήθεια.

ΣΥΜΠΕΡΑΙΝΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΠΩΣ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ της φύσης που προσιδιάζει στο ανθρώπινο γένος δεν νοείται παρά μόνον εκεί όπου οι άνθρωποι έχουν κοινή νομοθεσία: εκεί όπου μπορούν από κοινού να διεκδικούν εδάφη για να τα κατοικήσουν και να τα καλλιεργήσουν, να οχυρώνονται να αποκρούουν τις επιθέσεις και να ζουν σύμφωνα με την κοινή απόφαση όλων.

ΠΡΑΓΜΑΤΙ, ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΕΝΩΝΟΝΤΑΙ κατ’ αυτόν τον τρόπο τόσο περισσότερο δίκαιο έχουν· και αν οι Σχολιαστικοί, εξαιτίας του ότι οι άνθρωποι, στη φυσική κατάσταση, δεν μπορούν καθόλου να υπόκεινται στο δικό τους δίκαιο, θέλουν να αποκαλούν τον άνθρωπο ζώο κοινωνικό, δεν τους προβάλλω καμία αντίρρηση».

«ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΠΟΥ ΟΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ του πλήθους συνήθως καλείται κράτος· και τούτο εδώ το κατέχει κατά τρόπο απόλυτο εκείνος που, με κοινή συναίνεση, έχει τη μέριμνα για την πολιτεία, δηλαδή τη μέριμνα να θεσπίζει, να ερμηνεύει και να καταργεί τους νόμους, να οχυρώνει τις πόλεις, να αποφασίζει σχετικά με τον πόλεμο και την ειρήνη κλπ. Εάν η μέριμνα αυτή ανήκει σε μια συνέλευση που αποτελείται από το πλήθος στο σύνολό του, τότε το κράτος καλείται δημοκρατία· αν αποτελείται μόνον από ορισμένους εκλεκτούς, αριστοκρατία· τέλος, αν η μέριμνα για την πολιτεία και, συνεπώς, η εξουσία ανήκει σε έναν, τότε καλείται μοναρχία».

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Μπαρούχ Σπινόζα, Πολιτική Πραγματεία,

Πηγή: http://www.doctv.gr

 

 

Τα παιδιά βλέπουν τον κόσμο μέσα από τα μάτια των γονιών τους

Είναι μεγάλο πλεονέκτημα για τα παιδιά αν οι γονείς τους έχουν ξεκαθαρισμένη στάση ζωής. Αν έχουν, δηλαδή, ήθος, με το οποίο κρίνουν τα γεγονότα. Το ήθος ενεργεί σαν οικοδομικό υλικό στο χαρακτήρα του παιδιού. Όσο πιο ξεκάθαρες και γεμάτες αποδοχή είναι οι αντιλήψεις σας για τον κόσμο, τόσο πιο σταθερά θα εδραιώνεται αυτή η ηθική στάση και τόσο πιο εύκολο θα είναι για τα παιδιά σας να προσαρμοστούν στους κοινωνικούς κανόνες.

Η στάση σας απέναντι στα προβλήματα της ζωής αποκαλύπτεται από τις συζητήσεις σας. Αυτά που ακούνε τα παιδιά στο σπίτι έχουν μεγάλη σημασία για την ανάπτυξή τους. Πρέπει να είστε προσεκτικοί μ’ αυτά που λέτε μπροστά στο παιδί σας, και ποτέ μην υποτιμάτε τη νοημοσύνη τον. Καταλαβαίνει πολύ περισσότερα απ’ όσα εσείς νομίζετε. Μπορεί να μη γνωρίζει ακόμα κάποιες λέξεις, αλλά κι απ’ την πολύ μικρή του ηλικία είναι ικανό να “πιάσει” το νόημα μιας συζήτησης ανάμεσα στους ενήλικους. Και, προσοχή:

Οι αισιόδοξες απόψεις -δικές σας ή του περιβάλλοντος σας- δεν είναι δυνατό να παρακινήσουν το παιδί στη χαρά της ζωής και τη δημιουργικότητα. Οι συνεχείς επικρίσεις σας για την κατάπτωση του ανθρώπου και τη διαφθορά του κόσμου δεν μπορούν να παρακινήσουν τα παιδιά, ώστε να γίνουν χρήσιμα μέλη της κοινωνίας.

Θα πρέπει να δείξετε στο παιδί την ομορφιά της ζωής και την αξία της Τέχνης. Το παιδί πρέπει να διδαχτεί να θαυμάζει τη Φύση και τη χαρά της γνώσης και του προβληματισμού. Θ’ αρχίσει να νιώθει ένα πρώιμο ενδιαφέρον γι’ αυτά τα πράγματα, αν εσείς του μιλάτε σχετικά την ώρα του φαγητού στο τραπέζι ή βγαίνοντας περίπατο μαζί του. Η ίδια η ατμόσφαιρα του σπιτιού, εκτός από τις ειδικές σχολικές ανάγκες, παίζει καθοδηγητικό ρόλο στη διανοητική, πνευματική και συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού. Ασκεί μια ζωντανή επίδραση πάνω στο χαρακτήρα του, στη νοοτροπία και στο ταμπεραμέντο του. Πολλή και κοπιαστική εργασία θα εξοικονομηθεί από την κατοπινή του εκπαίδευση, αν η ανατροφή του είναι ήρεμη και δημιουργική από τον πρώτο καιρό της κοινωνικής του ζωής μέσα στην οικογένεια.

Πρέπει να παραδεχτούμε ότι η ήρεμη οικογενειακή ατμόσφαιρα είναι δύσκολο να βρεθεί στην εποχή μας, μια εποχή ανασφάλειας, αβεβαιότητας και έντονου ανταγωνισμού. Οι γονείς, ωστόσο, μπορούν να φυλαχτούν απ’ τον πειρασμό και να μη ρίξουν το σφάλμα -για την έλλειψη αρμονίας- στις συνθήκες της ζωής τους, στους παππούδες, στα πεθερικά ή ο ένας στον άλλο. Αν γίνει αυτό, η ατμόσφαιρα στο σπίτι θα βαρύνει ακόμα πιο πολύ. Και θα φέρει κι άλλες συγκρούσεις. Μπορείτε να βελτιώσετε (ίσως και να αλλάξετε) τις συνθήκες αλλάζοντας τη δική σας συμπεριφορά, και προσπαθώντας με κάθε τρόπο να βελτιώσετε τη συμβολή σας στην αλλαγή αυτής της κατάστασης. Οι οικονομικές δυσκολίες, τα ελαττώματα του χαρακτήρα, η ασυμφωνία των γονιών, ο στενός χώρος στην κατοικία, οι ανεπιθύμητοι γείτονες ή συγγενείς, οι αρρώστιες – δηλαδή, η κάθε ανωμαλία στο οικογενειακό καθεστώς, η κάθε διατάραξη της γαλήνης- όλα αυτά απαιτούν ακόμη μεγαλύτερη προσοχή στον τρόπο που χρησιμοποιούμε για να τα αντιμετωπίσουμε. Η αγανάκτηση και η αποθάρρυνση, ένας καυγάς -ανεξάρτητα πόσο δικαιολογημένα ή κατανοητά είναι όλα αυτά- μπορούν να προσθέσουν νέες δυσκολίες στην, ήδη, δύσκολη κατάσταση, και να βλάψουν την ανάπτυξη του παιδιού, πολύ περισσότερο από τα ίδια δυσάρεστα γεγονότα ή καταστάσεις.

~ Aπό το βιβλίο «Η πρόκληση να είμαστε γονείς» – Rudolf Dreikurs

 antikleidi.com