Σπινόζα: Η δύναμη του καθενός

«ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΧΟΥΝ ΚΟΙΝΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ και οδηγούνται σαν από ένα κοινό πνεύμα, είναι βέβαιο ότι καθένας έχει τόσο λιγότερο δίκαιο όσο δυνατότεροι από αυτόν είναι όλοι μαζί οι υπόλοιποι, πράγμα που σημαίνει ότι δεν έχει στην πραγματικότητα καθόλου δίκαιο φύσει, εκτός από ό,τι του παραχωρεί το κοινό δίκαιο· εξάλλου, είναι υποχρεωμένος να εκτελεί ό,τι τον προστάζει η κοινή συναίνεση όλων, ή ακόμη μπορεί να εξαναγκασθεί σ’ αυτό σύμφωνα με το δίκαιο».

«ΕΞΑΛΛΟΥ, ΚΑΘΩΣ ΣΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ καθένας υπόκειται στο δικό του δίκαιο μόνο για όσο διάστημα μπορεί να προφυλάγεται από την καταπίεση των άλλων και ματαίως ένας μόνος του θα προσπαθούσε να προφυλαχθεί από όλους, προκύπτει ότι το φυσικό ανθρώπινο δίκαιο είναι χωρίς αντίκρισμα, έφοσον καθορίζεται από τη δύναμη καθενός ξεχωριστά: υπάρχει μάλλον στη φαντασία παρά στην πραγματικότητα, αφού τίποτε δεν το κατοχυρώνει με ασφάλεια.

ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΟ ΠΩΣ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ είναι τόσο λιγότερο δυνατός, και συνεπώς έχει τόσο λιγότερο δίκαιο, όσο περισσότερους λόγους έχει να φοβάται. Ας προστεθεί ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να διατηρήσουν τη ζωή τους και να καλλιεργήσουν το πνεύμα τους χωρίς αλληλοβοήθεια.

ΣΥΜΠΕΡΑΙΝΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΠΩΣ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ της φύσης που προσιδιάζει στο ανθρώπινο γένος δεν νοείται παρά μόνον εκεί όπου οι άνθρωποι έχουν κοινή νομοθεσία: εκεί όπου μπορούν από κοινού να διεκδικούν εδάφη για να τα κατοικήσουν και να τα καλλιεργήσουν, να οχυρώνονται να αποκρούουν τις επιθέσεις και να ζουν σύμφωνα με την κοινή απόφαση όλων.

ΠΡΑΓΜΑΤΙ, ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΕΝΩΝΟΝΤΑΙ κατ’ αυτόν τον τρόπο τόσο περισσότερο δίκαιο έχουν· και αν οι Σχολιαστικοί, εξαιτίας του ότι οι άνθρωποι, στη φυσική κατάσταση, δεν μπορούν καθόλου να υπόκεινται στο δικό τους δίκαιο, θέλουν να αποκαλούν τον άνθρωπο ζώο κοινωνικό, δεν τους προβάλλω καμία αντίρρηση».

«ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΠΟΥ ΟΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ του πλήθους συνήθως καλείται κράτος· και τούτο εδώ το κατέχει κατά τρόπο απόλυτο εκείνος που, με κοινή συναίνεση, έχει τη μέριμνα για την πολιτεία, δηλαδή τη μέριμνα να θεσπίζει, να ερμηνεύει και να καταργεί τους νόμους, να οχυρώνει τις πόλεις, να αποφασίζει σχετικά με τον πόλεμο και την ειρήνη κλπ. Εάν η μέριμνα αυτή ανήκει σε μια συνέλευση που αποτελείται από το πλήθος στο σύνολό του, τότε το κράτος καλείται δημοκρατία· αν αποτελείται μόνον από ορισμένους εκλεκτούς, αριστοκρατία· τέλος, αν η μέριμνα για την πολιτεία και, συνεπώς, η εξουσία ανήκει σε έναν, τότε καλείται μοναρχία».

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Μπαρούχ Σπινόζα, Πολιτική Πραγματεία,

Πηγή: http://www.doctv.gr

 

 

Ο Βασιλιάς και τα δυό γεράκια

Μια μέρα έκαναν δώρο σε ένα τρανό βασιλιά δύο νεογέννητα γεράκια και εκείνος αμέσως τα έδωσε για να τα εκπαιδεύσουν. Μετά από κάποιο καιρό, ο εκπαιδευτής είπε στον βασιλιά πως το ένα από τα δύο μικρά γεράκια είχε ήδη εκπαιδευτεί και πετούσε.

“Και το άλλο;” ρώτησε ο βασιλιάς.

“Λυπάμαι, εξοχότατε, αλλά το άλλο συμπεριφέρεται παράξενα, ίσως είναι άρρωστο.Κανείς δεν μπορεί να το κάνει να φύγει από το κλαδί που κάθισε από την πρώτη ημέρα. Ένας υπηρέτης αναγκάζεται κάθε μέρα να ανεβαίνει μέχρι το κλαδί για να το ταίσει.”

Ο βασιλιάς φώναξε θεραπευτές και κτηνιάτρους από όλη την επικράτεια, φώναξε σοφούς σύμβουλους, αλλά κανένας δεν κατάφερε να μετακινήσει το γεράκι από το κλαδί.

Κάθε μέρα το κοίταζε από το παράθυρο του και τον έπιανε στεναχώρια και θλίψη βλέποντας το γεράκι πάνω στο δένδρο μέρα και νύχτα.

Μια μέρα έβγαλε ένα διάταγμα με το οποίο ζητούσε από τον λαό του να τον βοηθήσει.

Την επόμενη μέρα μόλις άνοιξε το παράθυρο, με μεγάλη του έκπληξη, είδε το γεράκι να πετάει περήφανα πάνω από τα δένδρα .

“Φέρτε μου αμέσως αυτόν που έκανε αυτό το θαύμα!” διέταξε ο βασιλιάς.

Μετά από λίγο του έφεραν μπροστά του ένα νεαρό χωριάτη.

“Εσύ έκανες να πετάξει το γεράκι;Πως τα κατάφερες; Μήπως είσαι μάγος;” τον ρώτησε ο βασιλιάς.

Ο νεαρός δειλά δειλά είπε στον βασιλιά:

”Εξοχότατε, δεν ήταν δύσκολο να κάνω να πετάξει το γεράκι. Εγώ αυτό που έκανα ήταν να κόψω το κλαδί. Το γεράκι τότε ανακάλυψε πως είχε φτερά και άρχισε να πετά!”

πηγη:antikleidi.com